بخیه زدن : عبارت است از وصل کردن دو لایه بافت به هم ، به منظور افزایش شانس ترمیم زخم با حداقل مقدار اسکار. به یاد داشته باشید که نخ بخیه، یک جسم خارجی است و بدن نسبت به آن واکنش های التهابی نشان خواهد داشت. بنابراین همیشه تا جای امکان از نازکترین بخیه ها استفاده کنید.
گونه های مختلف بخیه ها: دو دسته بخیه وجود دارد: قابل جذب و غیر قابل جذب. سچور قابل جذب، فشار را از سطح زخم برداشته و فضای مرده را می بندد. فضای مرده فضایی است در پشت زخم ممکن است با مایع یا یک مدیوم طبیعی پر شود. بعضی از انواع بخیه ها قابل جذب عبارتند از: گات، کرومیک، دکسون، و ویکریل، سچورهای غیر قابل جذب معمولا در سطح پوست مورد استفاده قرار می گیرند. اشکال غیر قابل جذب شامل سیلک، کاتون، داکرون، نایلون، درمال و استیل هستند.

طرق مختلف زدن بخیه ها: بخیه های ساده : جهت قرار دادن لبه های پوست به طور یکنواخت در کنار هم استفاده می شود. لبه های کمی برجسته می شوند. اما بعد از ترمیم مجددا صاف خواهند شد. بخیه های ماتریس عمودی: جهت اطمینان از ترمیم زیر و روی پوست استفاده می شود. ب
بخیه های ماتریس افقی: جهت نزدیک کردن دقیق لبه های پوست، بخصوص در مناطق تحت کشش مورد استفاده قرار می گیرد.
بخیه های ماتریس افقی نیمه عمیق: برای استفاده در فلپ ها یا زخمها و نیز در خراشهای موازی مناسب است. بخیه در زیر قسمتهای شاخی پوست (ساپ کوتیکولار) : این بخیه ها به عنوان بخیه های ممتد نیز نامیده می شوند. در زخمهایی که سچور باید برای مدت طولانی تری در محل باقی بمانند، نظیر زخمهایی که تحت فشار زیاد قرار دارند، استفاده می شود.
بخیه های ممتد: در جایی که آثار بخیه ها احتمالا دیده نخواهد شد، مثل پوست سر، استفاده می شود.
بخیه های عمقی: جهت کاهش فضای مرده، و کاهش فشار در سطح زخم، مناسب است.
زمان برداشتن بخیه ها: زمان برداشتن بخیه ها: زمان برداشتن بخیه ها، بستگی به محل آن دارد. معمولا بخیه های پلک را بعد از دو روز، صورت را بعد از 3 تا 5 روز، تنه را بعد از 7 تا 10 روز، و دستها و پاها را بعد از 10 تا 14 روز بر می دارند.
انواع بی حس کننده های موضعی: اکثرا جهت بی حسی موضعی، از لیدوکائین، با یا بدون اپی نفرین استفاده می کنند. اپی نفرین معمولا در نواحی با واسکولاریتی بالا، جهت کنترل خونریزی مورد استفاده قرار می گیرد.